چرا از آن‌چه در خیابان‌های ایران می‌گذرد، حمایت نمی‌کنم؟

بخشی از جامعه‌ی ایران نسبت به شرایط اقتصادی و معیشتیِ موجود، معترض است؛ و این علت العلل اعتراضات خیابانی در این روزهای ایران است. می‌پرسید «آیا مرگ تراژیک مهسا امینی و مشکلات پیرامون حقوق زنان ایرانی، در این اعتراضات بی تاثیر است؟»، پاسخم این است که این موارد به عنوان عللِ عَرَضی، و به مثابه نوعی متغیرهای وابسته، البته که تاثیرگذار است؛ اما به مثابه اصل و اساسِ این مسائل و مشکلات نیست. می‌پرسید «حتی اگر این‌گونه باشد، آیا نباید از حق اعتراض مردم نسبت به شرایط حاکم بر کشور دفاع کرد؟»، پاسخم این است که البته باید چنین کرد، و صاحب این قلم نیز سال‌هاست سالک همین سبیل است و بسی بیش از بسیاری از «مبارزان سیاسیِ مجازی» متحمل هزینه های ستبر و سترگی بر اثر همین اعتراضات شده است. اما نفسِ اعتراض به شرایط نامطلوب موجود، مسئله‌ای‌ست، و اعتراضات معطوف و مربوط به هدف، و پی گیریِ راهکاری مشخص برای رسیدن به شرایط مطلوب ناموجود، مسئله‌ای دیگر.

بر این اساس، اینک من از شما می‌پرسم که اعتراضات خیابانی کنونی در ایران، از کدام نوع و لون است؟

بر سبیل تمثیل، فرض کنید که فرزند من دچار سانحه‌ی رانندگی می‌شود، و او را برای درمان به بیمارستان می‌رسانند. در این‌جا، من باید تحقیق و بررسی کنم که مقصر و مسبب اصلی این سانحه چه کس یا چه چیزی بوده. پس از آن، نسبت به علت و عامل این سانحه، حق اعتراض خواهم داشت. اما و هزار اما! در راستای فرآیند درمانِ فرزندم، آیا فقط و تنها فقط حق اعتراض اثربخش خواهد بود؟ می دانیم که چنین نیست. در این‌جا، -علاوه بر آن اعتراض- باید تصمیمات مبتنی بر آگاهی و فراست و درایت ِ دارای بیشترین امکان حصول نتایج مطلوب اتخاذ شود.

در زمانه‌ی اکنون نیز، بسیاری از ایرانیان نسبت به شرایط نامطلوب موجود در کشور، معترض هستند، و می‌توان بسیاری از ایشان را نیز دارای این «حق اعتراض» دانست، در حالی که، می‌دانیم معنا و مبنای این نوع اعتراضات خیابانی، «اعتراض برای اعتراض»، نبوده و نیست. جماعت، در پی انجام و ایجاد “انقلاب” و درانداختن طرحی نو در راستای رساندن ایران و ایرانیان به شرایط مطلوب ناموجود هستند. نگارنده این سطور، بر اساس سال‌ها تدقیق و تحقیق در این عرصه، و به پشتوانه‌ی مجموعه آثار منتشر شده‌ام، بر این باورم که جماعتِ معترضِ در خیابان و در فضای مجازی، به راستی و درستی از درد، فریاد سر می‌دهند؛ اما نسبت به علل و دلایلِ درد، و روش‌ها و موازین و معاییرِ درمان، دچار انواع خطا و خرافه و توهم و جهل هستند. بر این اساس، اگرچه خود را در وادی این دردِ جانکاه با ایشان شریک می‌دانم، اما بر مبنای عقلانیت، در وادی اتخاذ تصمیم و روش و غایتِ مطلوب، با این شرکاء، همراه و همگام نخواهم بود.

این دردِ جانکاه، برای اهل خبرت و عبرت، آن‌جا و آن‌گاه دهان‌دوز و روان‌سوز است که درمی‌یابی در یک سوی معرکه با حکومتی فاسد و جهل‌گستر و جاهل‌پرور مواجه هستی، و در دیگر سو، با دردمندانی که چیزی از علل درد، و روشِ درمان نمی‌دانند.

امثال نگارنده‌ی این سطور را نه راهی به مسجدِ حاکمان است، و نه راهی به میخانه‌ی معترضانِ در خیابان. در این میان و در این دوران که این قوم مصداق «یتیهون فی الارض» است، راه سومی جسته و در آثارم به عنوان روش علمی و عملی و عقلانیِ گذر از شرایط نامطلوب موجود به شرایط مطلوب ناموجود، مطرح کرده‌ام که اهل خبرت و عبرت را راه به سوی دسترسی به آن، فراخ و هموار است.

ره میخانه و مسجد کدام است

که هر دو بر من مسکین حرام است

نه در مسجد گذارندم که رند است

نه در میخانه کین خمار خام است

میان مسجد و میخانه راهی‌ست

بجوئید ای عزیزان کین کدام است

نی ما جوادپورمجموعه آثار

سیاهکل اینترنشنال

نمایشِ یهودا با نقابِ مسیح

پدر نداریم و نمی‌دانیم که نداریم!

مخلوقات اشرف

بازگشت به جدید

دو حکومت، دو بختیار، دو ترور

خریدِ حمید

تقلید تولید و تولید مقلد

ایران و کاتخونِ شیعه

پیکار با انکار ایران

بی‌شـرف

نی ما جوادپور مجموعه آثار