مسمومیت و مسئولیت – نی ما جوادپور

فاجعه‌ی مسمومیت‌های سریالی در مدارس دختران، تحت تأثیر اعتراضات خیابانی اخیر، تقلیل داده شده به عرصه‌ی جدیدی از رقابت آفت‌بار نظام انقلابی با اپوزیسیون انقلابی.

طرفین جدال، بر اساس طریق معروف و عأدت مألوف، دیگری را متهم می‌کند به انجام «عملیات تروریستی علیه دختران دانش‌آموزان». در این میان، استدلالات و استنادات طرفین در راستای اثبات این اتهام نیز، چون همیشه، جز مجموعه‌ای از موهومات ایدئولوژیکِ بی‌معنا و مبنا، نیست.

اما، واکنش رهبر انقلاب به این فاجعه، قابل توجه بود. ایشان، بر خلاف اکثریت قریب به اتفاق موارد مشابه پیشین، پیش از ارائه‌ی «مستندات» از جانب نهادهای رسمی حکومت، منتقدان و مخالفان نظام را، تحت عنوان «دشمن»، عامل اصلی این فاجعه، معرفی نکرد.

اما حتی این نوع مواجهه‌ی رهبر انقلاب با این فاجعه نیز باعث نشد تا اپوزیسیون انقلابی، گامی در مسیر مدعای عاری از اثبات و استناد خود مبتنی بر آمر و عامل دانستن حکومت در انجام مسمومیت‌ها، به عقب گذارد. بر همین اساس، اپوزیسیون انقلابی، آشکارا اعلام کرد هر فرد و گروهی را که حکومت به عنوان آمر یا عامل فاجعه اخیر معرفی کند، به عنوان آمر و عامل اصلی به رسمیت نخواهد شناخت، چرا که، تحت هر شرایط، آمر و عامل اصلی این فاجعه، حکومت مستقر است و بس.

پیش از این، در دیگر جای، به تفصیل نشان داده‌ام که بذر این نوع دگماتیسم سیاسی را نظام حاکم، در خاک ذهن و ضمیر اپوزیسیون انقلابی، کاشته است، و این نوع مواجهه، برداشتِ طوفان از کاشتِ بادِ دگماتیسم عقیدتی-سیاسی از جانب حکومت، است. اما ورای این مسئله، اپوزیسیون انقلابی و نظام انقلابی، درباره فاجعه‌ی اخیر، در صور حمایت از جسم و روانِ کودکان و نوجوانان دانش‌آموز، دمیدند. این مدعا از جانب طرفین، مطلقاً دارای اعتبار و در خور اعتنا نیست. به این دلیل که در ۴ دهه‌ی اخیر، طرفین در عرصه‌ی عمل، و بر اساس واقعیات ملموس و مشهود، لحظه‌ای و ذره‌ای پروای حفاظت و حراست از جسم و روان کودکان و نوجوانان دانش‌آموز را نداشته‌اند. نظام انقلابی حاکم، درباره حفاظت و حراست از جسم، با عدم التزام به تخصص‌محوری در عرصه‌های مربوط و معطوف به «محیط زیست»، و در دیگر عرصه‌ها از جمله «خودروسازی»، و مواجهه‌ی پلیسی-امنیتی با دخترانِ نوجوان در ماجرای «حجاب»، این عدم پروا را اثبات کرده است. اپوزیسیون انقلایی نیز در تحریک و ترغیب همین نوجوانان به مواجهه‌ی «انقلابی» با نیروهای نظامی و انتظامیِ تا بُن دندان مسلح، در اعتراضات خیابانی، همان عدم پروا را اثبات کرده است.

اما در عرصه‌ی حفاظت و حراست از «روان»، اپوزیسیون انقلابی و نظام انقلابی، با اعتقاد و التزام به ذبح «حقایق» در مذبح مصالح ایدئولوژیک، نشان داده‌اند که حاضر به تخدیر و تخریب روان نوجوانان هستند، در راستای کسب، یا حفظ و بسطِ قدرت در عرصه‌ی سیاست.

به دیگر بیان، طرفینِ مجادله، پیش از فاجعه‌ی مسمومیت‌های اخیر، بارها و بارها در راستای اهداف و اغراض ایدئولوژیک خود، اقدام به «مسمومیت» کودکان و نوجوانان این کشور کرده‌اند. و اینک، در متن و بطن فاجعه‌ی اخیر، طرفین، بدون پذیرش مسئولیتِ ایجاد آن «مسمومیت‌ها»، از این این مسمومیت‌ها در مقام «وسیله» بهره می‌جویند، در راستای «هدفِ» تخریب رقیب.

آلوده‌گان به «سمِ» مهلک ایدئولوژی، از گذشته تا هنوز، و از هنوز تا همیشه، در هر پایگاه اعتقادی و جایگاه سیاسی، عامل و حامل «مسمومیت» هستند، نه مانع و رادع «مسمومیت».

نی ما جوادپورمجموعه آثار

سلاما علی کلمات بقیت فی القلب

بین طبقه پانزدهم و شانزدهم

سنگ واقعیت بر شیشه کبود توهم

مخلوقات اشرف

بازگشت به جدید

دو حکومت، دو بختیار، دو ترور

خریدِ حمید

تقلید تولید و تولید مقلد

ایران و کاتخونِ شیعه

پیکار با انکار ایران

بی‌شـرف

نی ما جوادپور مجموعه آثار