مثنوی بیت – نی ما جوادپور

به ذابحان ِ شعر

در مذبح ِ بیت

…

ای فروتر از زمین و ای ورای آسمان

یاریم کن تا نیاید غیر حق بر این زبان

یاریم کن تا بگویم هرچه با دل دیده ام

لب فرو بندم چو رازی از کسی بشنیده ام

آبروی کس نریزم، گر بریزد خون من

درد چون بینم نباشد جز “شفا”، “قانون”ِ من

بهر نام و نان نگویم مدح هر بی مایه ای

بر سر آوارگان از مهر باشم سایه ای

رو بپوشم از دورویی، آنچه گویم آن کنم

جان و مال و دین، فدای حرمت ِ انسان کنم

آنچه دارم در بساط ازعلم و فضل و از هنر

تربیت از مادر و میراث ِ مردی از پدر_

جمله قربانی کنم در پای حق همچون خلیل

بی چرا، بی چون و بی اما و بی حکم و دلیل

قوت شعر و بیان و سحر و اعجاز ِ قلم

ای دریغا گر کنم پامال ِ دینار و درم

شعر؛ این میراث انسان، این زبان ِ جان و دل

عطر روح افزای فارغ از جهان ِ آب و گل

ای دریغا گر شود در بند ِ امر ِ شیخ و شاه

یا شود سرباز در راه بسیج و در سپاه

شعر؛ این شهد ِ روان در هر رگ ِ فرهنگ ما

گر زبان ِ مدح گردد، وای بر ما…ننگ ِ ما

…

باز می گویم اگرچه گفته ام من بارها

قدر ِ فردوسی کجا و لشگر سردارها

صدهزاران شاه و تاج و شیخ ِ پنهان در عبا

ای فدای حافظ و سعدی و مولانای ما

جسم و جان ِ ما ز عطار و ز شمس و جامی است

ساقیا! جام می ام ده ، روح ما خیامی است

می کُند فرهنگ ما را پاک ، شعر از هر دروغ

“فصل سردش” را کُنَد آتشفشان شعر ِ “فروغ”

میوه ای از “باغ بی برگی” شما کی چیده اید؟

“آی آدمها”ی “نیما” را شما نشنیده اید

“سایه” یکسو “ارغوان” می کاشت در خاک ِ وجود

سوی دیگر “آتشی”؛ “آهنگ دیگر” می سرود

حسرت ِ “سهراب” بر بوم ِ زمان شد “مرگ رنگ”

با “حریق ِباد” ِ “نصرت” باز شد دلهای تنگ

با “هوای تازه” آمد “بامداد”ِ خسته جان

تا نباشد “عشق در پستوی هر خانه نهان”

سوی دیگر در غزل “سیمین” ِ ما فخر ِ زنان

سقف ایران را ستونی بود با هر استخوان

سوی دیگر در هجوم هفته‌ی خاکستری

جان‌پناهی شد ترانه در پناه قنبری

…

اینهمه از شعر بود و اینهمه از شعر هست

اینک ای از باده ی شعر ِ حکومت گشته مست _

شعر را عریان کنی در بستر ِ قدرت، دریغ

دست بردار از قلم چون دست چسباندی به تیغ

ای بسا خون ِ روان دیدی تو در این کوچه ها

برنیامد از لب و از شعر تو یک دم صدا

ای بسا کودک که دیدی بی نصیب از لقمه نان

می سرودی شعر بهر ِ مهدی صاحب زمان ؟!

شاعری اما رها از آن یتیم ِ خسته ای

می سرودی مثنوی در مدح ِ حق هسته ای

مدح “محمود” و ثنای “هاشمی و خاتمی”

ای دریغا ذره ای پروای درد ِ آدمی

…

می چکد از هر رگ ِ اشعارتان مدح و شعار

غافلان کی درس گیرند از گذار ِ روزگار

آبروی رود را مرداب نتواند بَرَد

زین بَتَر بگذشت ، دوران شما هم بگذرد

…

1389/2/17

نی ما جوادپورمجموعه آثار

موریانه های چوبی

زخم و دانه

با طعم پنیر

مخلوقات اشرف

بازگشت به جدید

دو حکومت، دو بختیار، دو ترور

خریدِ حمید

تقلید تولید و تولید مقلد

ایران و کاتخونِ شیعه

پیکار با انکار ایران

بی‌شـرف

نی ما جوادپور مجموعه آثار