قاسم‌ها و ابوالقاسم‌ها

باز شدن باب شورای شهر تهران به روی امثال نرجس سلیمانی، هم‌زمان شد با باز شدن میکروفون رئیس این شورا در ضمنِ مکالمه ای به اصطلاح خصوصی، و این دو «باز شدن» به باز شدن سوم انجامید؛ باز شدن پای قلمِ نرجس سلیمانی در وادی نگارش نخستین بیانیه.

متن کامل این بیانیه را از اینجا بخوانید.

در محدوده‌ی این وجیزه عزم ورود به اصل و اساس مسائل و مباحث مربوط به چرایی و چگونگی ورود امثال نرجس سلیمانی به عنوان نمایندگان مردم تهران به شورای شهر تهران ندارم، بلکه مراد از نگارش این سطور برافکندن آفتاب بر ظلمتی‌ست که با طلوع نخستین جلسه این دوره از شورا، در دفتر تاریخ دامن‌گستر شد.

ورای صدق و کذب مدعیات مطروحه از جانب نرجس سلیمانی در بیانیه مذکور، حضرتش در جوف همین یک بیانیه بیش از 50 غلط آشکار نگارشی و مفهومی و ارجاعی، ثبت کرده است!

بدون تردید حامیان و هواداران نرجس سلیمانی (که در بهترین حالت حدود 350000 نفر هستند در شهری با جمعیت حدود 9میلیون نفر) خواهند گفت « لازم نیست ایشان در یک بیانیه بیش از 50 غلط نگارشی نداشته باشد، چرا که، موقعیت و مسئولیت ایشان به عنوان نماینده مردم در شورای شهر، عبارت از ساماندهی و مهندسی مسائل و موارد خُرد و کلان شهری و… است».

اما اگر به واقع چنین است، در نخستین گام؛ حضرات، آشکارا به انتشار جزئیات سوابق تحصیلی و شغلی ایشان بپردازند تا بیش از پیش مشخص شود که سکان سفینه‌ی پایتخت ایران در دستان چه کسی قرار گرفته است. و در گام دوم؛ برای این پرسش، پاسخی بیابند که چرا و چگونه ممکن است که نماینده مردم پایتخت ایران در یک بیانیه بیش از 50 غلط نگارشی ثبت کند؟ مگر ایشان افتخار حضور مداوم و مقاوم طی تمام دوران عُمر در ایران، و تحصیل در ظل و ذیل نظام آموزشی مبتنی بر زبان فارسی نداشته است؟

پیشنهاد نگارنده این سطور این است که متولیان امور و مسئولین ارشد نظام، فقط و تنها فقط، همین بیانیه نرجس سلیمانی را تا ابد به دروازه ی شورای پایتخت ایران بچسبانند تا اهل خبرت و عبرت به روشنی دریابند فرجامِ هیزمِ آگاهی در آتشِ تباهی افکندن را؛ از ابوالقاسم فردوسی تا ابوالقاسم فراهانی.

و البته مگر می توان نصیب نسیان نمود سوی دیگرِ این ثلمه‌ی سترگ را که؛ نرجس سلیمانی از متن و بطن اردوگاهی، به زعامت رئیس فرهنگستان زبان و ادب فارسی، راهی شورای شهر تهران شده است!

بدون تردید، هواداران و حواریون نرجس سلیمانی، و کاسه لیسانِ سطحِ سیاست در این دوران در اردوگاه «اصولگرایی»، با وزش اندک نسیمی آغشته به انتقاد به این نماینده شورا، طوفانی آلوده به انواع آلودگی های اخلاقی و عقلانی ایجاد می کنند که؛ « قصد و نیت اصلی این منتقدان حمله و هجمه به سردار قاسم سلیمانی است».

جماعت مذکور، سالهاست در بستر این مدعا خزیده اند که « سردار قاسم سلیمانی نگهبان و پاسدارِ ایران بود و هر نوع و لون مخالفت و انتقادی در حریم وی، معنا و مبنایی ندارد جز حمله به ایران».

در اینجا البته عزم نهادن پاسخی در بساط آلوده به انواع دغا و دغل این جماعت ندارم و برآن نیستم تا نشان دهم که حضرات چرا و چگونه سالهاست با پنهان شدن در حجاب ایدئولوژیِ «مارکسیسم – ناسیونالیسم» در پیِ احیای «انترناسیونالیسمِ انقلابیِ» به کما رفته‌ی خود هستند.

اما در این محدوده ی آلوده به انواع اخطار از جانب اغیار، تنها به طرح این انذار و تذکار، خطر می کنم که؛ آنچه «ایران» می نامید – و البته چیزی درباره آن نمی دانید- واقعیتی نیست که با فروافکندنِ «ابوالقاسم ها» و برافراشتنِ «قاسم ها» معنا و مبنا بیابد.

راقم این سطور، به گواه آثارِ آشکارِ خود، یکی از منتقدان مقاوم و مداومِ وجوهی از «زبان فارسی» است. اما و هزار اما! اینگونه نقدها هرگز به معنای نفی تأثیرات بسیار مهم و مثبتِ میراث فرهنگیِ «زبان فارسی» در وجودِ جغرافیایی فرهنگی – معرفتی به نام «ایران»، نبوده و نیست.

جماعتی که موجودیت و موضوعیت ِ«ایران» را با لگدکوبیِ میراثِ «ابوالقاسم ها»، خلاصه کرده و می کنند در پاسداری «قاسم ها»، آشکارترین و برجسته ترین نمونه های تبدیل «ایران» به ایدئولوژی هستند.

و طرفه آنکه؛ جماعت مذکور از گذشته تا هنوز، چاره ای جز نگارش مانیفستِ خود در راستای حمایت و حفاظت از «ایران»، جز به زبانهای تورکی و عربی و روسی و چینی نداشته و ندارند!

نی ما جوادپورمجموعه آثار

چه با نمک

انسان بلای طبیعی

سه سیّدحسن

مخلوقات اشرف

بازگشت به جدید

دو حکومت، دو بختیار، دو ترور

خریدِ حمید

تقلید تولید و تولید مقلد

ایران و کاتخونِ شیعه

پیکار با انکار ایران

بی‌شـرف

نی ما جوادپور مجموعه آثار