ضربه‌ی آخر از بانوی اول

دکتر جمیله علم‌الهدی طی سخنانی در جریان سفر به ونزوئلا، در صور این مدعا دمیده که «سن درختان دانشگاهی که من در آن کار می‌کنم از سن امریکا بیشتر است؛ برای همین ایرانی‌ها از تلاش‌های آمریکا خنده‌شان می‌گیرد.»

محل «کار» خانم علم‌الهدی دانشگاه شهید بهشتی است، و پرواضح است که سن این دانشگاه از سن امریکا بیشتر نیست، اما می‌دانیم که تکیه و تأکید ایشان بر سن درختان این دانشگاه بوده، نه سن خودِ دانشگاه. و البته مراد ایشان از «امریکا» نیز کشورِ امریکاست. و چون چنین است، بنگرید بر میزان فهم و آگاهیِ این عضو هیئت علمی دانشگاه شهید بهشتی، که از مقایسه سن درختان با تاریخ تأسیس یک کشور، به این نتیجه می‌رسد که مردم ایران حق دارند به تلاش‌های امریکا بخندند.

و اگر چنین است، چرا اهالی قبیله‌هایی در افریقا، که درختان‌شان در حیاط دانشگاه نیست، اما سنی بیشتر از امریکا دارد نباید به تلاش‌های امریکا بخندند؟

خانم علم‌الهدی که عمر ارزشمند خود را تحت تعالیم پدری چون آیت‌الله سیداحمد علم‌الهدی، و هم‌سری چون آیت‌الله رئیسی، سپری کرده، سزا و رواست که به جای این‌گونه قیاساتِ آلوده به انواع جهل و خطا، به این نکته توجه کند که علت‌العلل این میزان از جولانِ گسسته‌خردی در مقامِ علتِ طرح این‌گونه افادات چیست.

ایشان اگر به جای توجه به سنِ درختانِ موجود در حیاط دانشگاه، به سنِ دانشگاه در ایران توجه می‌کردند، در می‌یافتند آن‌جا و آن‌گاه که میرزا حسن رشدیه گام در وادی تأسیس مدارس جدید برای دختران در ایران نهاد، چه کسی او را مرتد و کافر خواند و جماعت مسلمین را، کُلنگ به دست، راهیِ مراسمِ ویران‌سازی مدارس رشدیه کرد. او کسی نبود جز شیخی که پدر و همسرِ خانم علم‌الهدی او را عالِمی مدیر و مدبّر در تاریخ اسلام می‌دانند، و پس از انقلاب 57 نام او را به عنوان «شیخ شهید» بر مدارس و معابرِ ایران نهادند.

در حالی که اگر مشی همان «شیخ شهید» در ایرانِ دوران قاجار و پهلوی ادامه می‌یافت، امروز خانم علم‌الهدی حتی امکان مشاهده‌ی درختانِ دانشگاه را از نزدیک نداشت، چرا که، «شیخ شهید» این نوع پیشرفت‌ها و آزادی‌ها را «شجره‌ی خبیثه» می‌دانست.

دانشگاه در ایران، در دورانی تأسیس شد که رهبران و مراجع عقیدتی و سیاسیِ خانم علم‌الهدی، تأسیس آن را «مصادف با اضمحلال دین اسلام» می‌دانستند. و البته بیش از 200 سال پیش از همان دوران، در «امریکا»، دانشگاه تأسیس شده بود.

ورای این موارد، آن‌چه خانم علم‌الهدی در سفر به ونزوئلا، به مثابه «مشتی بر دهان امریکا» مطرح می‌کند، نمونه‌ی آشکاری از شیادی‌ها و طراری‌های بسیاری از مسئولان کشور است. حضرات، سال‌ها، از موضعی آلوده به انواع مغالطه، بر آن‌اند تا با توسل و تمسک به مواردی کمّی و تمدنی، مدعیاتِ کیفی و فرهنگی را اثبات کنند. در همین راستا، برای نمونه، مبتلا به این نوع توهم‌اند که می‌توان از کهنسال‌تر بودن درختانِ یک دانشگاه، به این نتیجه رسید که «می‌توان و باید به تلاش‌های امریکا خندید.» و یا این‌که، تعداد ساختمان‌های مدارس و دانشگاه‌های ایران از فلان کشور بیشتر است؛ بنابراین، سطح علم و فرهنگ در ایران، از آن کشور بالاتر است.

این نوع ترهات و افاداتِ مبتنی بر جهالت را اگر عوام‌الناس مطرح می‌کردند، جای تعجب و تأسف نبود، اما آن‌جا و آن‌گاه که صاحب این نظرات همسر رئیس‌جمهور کشور، دختر «حاکم خراسان» و عضو هیئت علمی دانشگاه است، سزا و رواست که «مردم ایران به تلاش‌های امریکا بخندند» که با وجودِ چنین مسئولانی در ایران، در کارِ تحریمِ ایران است.

ایران در ظل و ذیلِ «تلاش‌های» مسئولانی چون جمیله علم‌الهدی و ابراهیم رئیسی، بدل به سرزمینی شده آلوده به تکریم جاهلان و تحریم عالمان.

خانم دکتر علم‌الهدی سن درختانِ حیاط دانشگاه را با سنِ «امریکا» مقایسه می‌کند تا نشان دهد که ریشه‌های درختِ ایدئولوژیک‌اندیشی و گسسته‌خردی، در خاکِ دانشگاه ایران، تا کجا وسعت و قوّت یافته است.

درختانِ حیاط دانشگاه، اگرچه تن به تبر نداده‌اند، اما درختِ دانشگاه، سال‌هاست تن به تبرِ ایدئولوژیک‌اندیشی سپرده، و در انتظار آخرین ضربه از جانب «بانوی اول» است.

نی ما جوادپورمجموعه آثار

مخلوقات اشرف

طـالـبـانِ مُـسـتـعـان

همیشه پای یک دست در میان نیست

مخلوقات اشرف

بازگشت به جدید

دو حکومت، دو بختیار، دو ترور

خریدِ حمید

تقلید تولید و تولید مقلد

ایران و کاتخونِ شیعه

پیکار با انکار ایران

بی‌شـرف

نی ما جوادپور مجموعه آثار