سیاهکل اینترنشنال – نی ما جوادپور

سال‌گرد واقعه‌ی حمله‌ی چریک‌های کمونیست به پاسگاه سیاهکل است، و از بقیه‌السیف اردوگاه چریک‌هایی فدائی خلق، به این مناسبت، مصداق «برنیاید ز کشتگان آواز»، دیگر صدایی در تکریم آن «حماسه» شنیده نمی‌شود.

این‌که اردوگاه چریک‌های فدائی، از ابتدای دهه‌ی 50 توانست واقعه‌ی کمیک–تراژیکِ حمله‌ی 12 جوان کمونیست به یک پاسگاه ژاندارمری را بدل به «حماسه‌ای انقلابی» کند، بیش و پیش از هر چیز، در گروِ بهره‌گیری اردوگاه مخالفان حکومت از «رسانه» بود.

پیش از این، به تفصیل در چند مقاله، و در کتاب «جولان جهل و جنون» نشان داده‌ام که معنا و مبنای گرایش به مبارزه‌ی مسلحانه در مجموعه پریشان‌گویی‌ها و پریشان‌نویسی‌های امثال جزنی و احمدزاده و پویان و ضیاظریفی و سایر رفقا، چیزی نبود جز جلب توجه حکومت و جامعه به گروهی که از منظر عده و عُده در مرزهای «هیچ» قرار داشتند.

رفقا به خوبی می‌دانستند که مبارزه‌ی مسلحانه، «تنها ره رهایی» نخواهد بود، بلکه، این نوع مبارزه فقط و تنها فقط از منظرِ آسیب پذیر نشان دادنِ قدرت و شوکت حکومت، و ذوب شدن یخِ هراس مردم در مواجهه‌ی «انقلابی» با حکومت وقت، دارای اعتبار و در خور اعتناست. بر این اساس، مبارزه‌ی مسلحانه در عرصه‌ی پراتیک، مبتنی بر این باور در عرصه‌ی تئوریک بود که «گلوله، رسانه است».

این موضع، ورای حمایت آشکار اهالی اردوگاه جهل و جنون در عرصه‌ی هنر، از مشی رفقای فدایی بود؛ همان حمایتی که به مدد شعر و ترانه و موسیقی و نقاشی و تئاتر و سینما، فضاحت سیاهکل را به مثابه «حماسه‌ی سیاهکل» به ذهن و ضمیر ایرانیان تزریق کرد.

بیش از نیم سده پس از «حماسه‌ی سیاهکل»، موازین و معاییرِ بهره‌برداری از وجوه «رسانه‌ای» در راستای مبارزه سیاسی، دچار تحولات و تبدلات بنیادین شده است. اما در این میان و در این میدان، ماتَرک اردوگاه رفقای فدائی در لندن، هنوز مبتلا به این وهم‌اند که می‌توان و باید با تقدیس و ترویجِ جهل و جنون، باعث آسیب‌پذیر نشان دادنِ قدرت و شوکت حکومت، و ذوب شدن یخِ هراس مردم در مواجهه‌ی «انقلابی» با حکومت، شد.

در این نوع «مبارزه‌ی سیاسی»، «رسانه» مطلقاً قابل تقلیل و تنزیل است به سخت‌افزاری که از آن به مثابه وسیله، می‌توان و باید به هر شکل در راستای هدفِ براندازی رقیب، بهره‌برداری کرد. از این منظر، تفاوت رفقای فدائی با رسانه‌های لندنی و رسانه‌های حکومتی در ایران، در این نکته است که آن یکی بر این باور بود که «گلوله، رسانه است»، اما این دو، بر این باوراند که «رسانه، گلوله است».

نی ما جوادپورمجموعه آثار

مصائب ژاندارم

در نقدِ نقد

جولانی در میدان روشن‌فکری

مخلوقات اشرف

بازگشت به جدید

دو حکومت، دو بختیار، دو ترور

خریدِ حمید

تقلید تولید و تولید مقلد

ایران و کاتخونِ شیعه

پیکار با انکار ایران

بی‌شـرف

نی ما جوادپور مجموعه آثار