دوام بی قوام – نی ما جوادپور

«مشارکت جبهه در انتخابات منوط به تایید صلاحیت حداقل یکی از نامزد‌های اختصاصی خود خواهد بود.»

این شرط «جبهه اصلاحات» برای شرکت در انتخابات ریاست جمهوری آتی است. حضرات حتی از فهم و درک ابتداییات سیاست نیز عاجزاند. چرا؟ چون سیاست عرصه‌ی «موازنه‌ی قواست»، و آن‌جا و آن‌گاه که از قدرتی بسیار کمتر از «رقیب» برخوردار باشید، هرگونه «شرط گذاشتن» برای طرف مقابل، معنا و فرجامی جز افزایش شعاع قدرت رقیب در راستای حذف شما، یا استفاده‌ی یک جانبه‌ی او از شما در عرصه‌ی سیاست نخواهد داشت.

این‌ها، همان کسانی هستند که سال ۱۳۸۸ در حالی که حداقل ۱۳ میلیون رای و ۵ میلیون نیرو در کف خیابان داشتند، برای نظام «شرط» گذاشتند، و فرجام آن، چیزی جز افزایش توان و شعاع قدرت نظام در راستای حذف آن‌ها نشد. هم‌ایشان، ۴ سال پس از آن «شرط گذاشتن» برای نظام، با بساطی چنان تهی در عرصه‌ی سیاست مواجه شدند، که بدون هیچ «شرطی»، اقدام به حمایت از نامزدی هاشمی رفسنجانی در انتخابات یازدهم ریاست‌جمهوری کردند. در این شرایط نیز، نظام اقدام به حذف نامزد مطلوب آن‌ها کرد، و باز هم‌ایشان، بدون هیچ «شرطی» اقدام به حمایت از نامزدای کردند که هرگز خود را «اصلاح‌طلب» ندانست. ۸ سال پس از آن، جماعتِ «شرط‌گذار» اعلام کردند که حسن روحانی نه نامزد مطلوب آن‌ها، بلکه نامزد تحمیلی نظام به آن‌ها بوده است. پس از آن، فرجام آن «شرط‌گذاری‌ها»، حمایت اکابر و اعاظم این جماعت از عبدالناصر همتی شد؛ نامزدی که «حماسه‌ی ۲۰ میلیون رای در خرداد ۷۶» را بدل به «حماسه‌ی ۲ میلیون رای در خرداد ۱۴۰۰» کرد. اینک، حضرات در عرصه‌ی موازنه‌ی قوا، خود را از چه افزایش توانی برخودار دیده‌اند که در جهت شرکت در انتخابات، برای «رقیب»، شرط گذاشته‌اند؟ آیا این «توان» را افزایش مشارکت عمومی در انتخابات، با تایید صلاحیت یکی از نامزدهای خود پنداشته‌اند؟ پُرپیداست که پس از تجربه‌ی هول‌ناک دولت روحانی، و شرایط اقتصادی کشور، و ماجراهای پس از قتل مه‌سا امینی، چنین «توانی»، جز در مرزهای توهم و هذیان قرار نخواهد گرفت.

سیاست‌ورزی، طی بیش از نیم سده‌ی اخیر در ایران، به علت سلطه و سیطره‌ی نرم‌افزارهای فکری «چپ»، به مزبله‌ی زوال افکنده شده، و کارخانه‌ی اردوگاه «مبارزان سیاسی» در ایران، در وجه نظری و عملی، جز «چریک» تولیداتی نداشته، و نخواهد داشت.

مظفر بقایی یکی از نیروهای سیاسی مخالفِ احمد قوام‌السلطنه در دهه‌های ۲۰ و ۳۰ بود. هم‌او، هرچه در توان و امکان داشت در آن دوران در راستای حذف و هدم قوام از عرصه‌ی سیاست به‌کار گرفت. در واپسین روزهای حکومت پهلوی دوم، شاه ایران در راستای تلاش برای بقا، بقایی را به حضور پذیرفت و از او چاره‌جویی کرد، و گفت «به نظر شما چه کسی می‌تواند این مشکل را رفع کند؟» بقایی پاسخ داد «فقط قوام.»

سلطه و سیطره‌ی فرآیندِ اندیشه‌ی چپ بر عرصه‌ی سیاست در ایران، فرآورده‌ای جز این نداشته و ندارد که رفقا در مواجهه با هر حکومتی، سیاست‌ورزی را به براندازی تقلیل داده، و «هنری» جز دمیدن در صور انقلاب نداشته باشند.

تاریخ سیاست در ایران، مشحون از انقلابیونِ به قدرت رسیده، و انقلابیونِ در سودای رسیدن به قدرت است. این جماعت، حتی تحت لوای «اصلاح طلبی» نیز چیزی جز مشی انقلابی در بساط نداشته و ندارند. در حالی که یگانه مسیر رفع مشکل ایران، از وادی سیاست‌ورزی می‌گذرد، و آن‌چه باعث قوام و دوامِ سیاست‌ورزی است، افزایش قدرت در راستای موازنه‌ی قدرت با رقباست. مسیر سیاست‌ورزی در ایران، پس از احمد قوام‌السلطنه، با سلطه و سیطره‌ی نظام نظری و مشی عملی «چپ»، مسدود شده است. به دیگر بیان، تا اطلاع ثانوی، عدم بازگشت به میراث نظری و عملی قوام، باعث دوام مشکل ایران خواهد بود.

نی ما جوادپورمجموعه آثار

نیستیم یا نباید باشیم؟

خطابه در چرخ و فلک

نمایشِ یهودا با نقابِ مسیح

مخلوقات اشرف

بازگشت به جدید

دو حکومت، دو بختیار، دو ترور

خریدِ حمید

تقلید تولید و تولید مقلد

ایران و کاتخونِ شیعه

پیکار با انکار ایران

بی‌شـرف

نی ما جوادپور مجموعه آثار