در پیله ی آزادی – نی ما جوادپور

انتشار دوباره ی”کاریکاتورهایی”توسط نشریه شارلی ابدو، باعث شد تا بار دیگر مدعای تبدیلِ “مسئله ی” آزادی بیان، به “مشکلِ” آزادی بیان، اثبات شود.

راقم این سطور، پیش از این، در چند مقاله و سخنرانی، به طرح نظر درباره ی مبانی آزادی بیان از چندین منظرِ متفاوت پرداخته است. در این جا، به اقتفای استنادات و استدلالاتی که در آن مباحث مطرح کرده بودم، بار دیگر به وضوح – و البته تنها به مثابه اعلام نظری کلان – مشی شارلی ابدو را کاملاً از منظر اخلاقی، ناروا، و از منظرِ آزادی بیان، غلط می دانم.

اما در این میان، رهبر جمهوری اسلامی، در جوفِ پیامی خطاب به”جوانان فرانسوی”، به طرح پرسشی پرداخته است که با درنظر داشتنِ”فرانسوی” نبودن، بر آنم تا در نهایت ایجاز و اختصار به طرح نکته ای درباره این پرسش ایشان بپردازم که؛ از جوانان فرانسوی پرسیده اند « چرا تردید در هولوکاست جرم است؟ و اگر کسی چیزی در این‌باره نوشت باید به زندان برود، اما اهانت به پیامبر آزاد است؟».

راقم این سطور، در مواجهه با این پرسش، به عنوان”جوانی ایرانی”، تنها به طرح 2 پرسش خطر می کند:

1: آیا ارائه ی پاسخ به همین پرسشِ رهبری، در ایران، در قالبِ انتشار مقاله ای در یکی از نشریات رسمی کشور، آزاد است؟

2: آیا اگر در فرانسه و هر کشور دیگر،”تردید در هولوکاست” آزاد اعلام شود، آن جا و آن گاه، “اهانت به پیامبر” می تواند آزاد باشد؟!
…
بر کنار بامی ای مست مدام

پست بنشین یا فرود آ، والسلام!

نی ما جوادپورمجموعه آثار

باب‌ها از کدام باب می‌آیند؟

با صدای بی‌صدا

بنی صدر نمُرده است

مخلوقات اشرف

بازگشت به جدید

دو حکومت، دو بختیار، دو ترور

خریدِ حمید

تقلید تولید و تولید مقلد

ایران و کاتخونِ شیعه

پیکار با انکار ایران

بی‌شـرف

نی ما جوادپور مجموعه آثار