تمنای توهین – نی ما جوادپور

در هفته‌ای که گذشت، جلسه‌ای در موسسه «پانوراما»، با موضوع «صنعت شهرت در سینما»، با حضور یک روزنامه، یک بازیگر و یک جامعه‌شناس، برگزار شد. نخستین و مهم‌ترین نکته‌ی این جلسه، چیزی جز این نبود که با هدف «گفت و گو میان متخصصان» برگزار شده بود. اما فرجام حسرت خیز و تأسف‌آمیز این جلسه، چیزی نبود جز جدالی سخیف و عنیف؛ آلوده به انواع توهین و تهمت، و در نهایت، ترک جلسه توسط یکی از مدعوین.

سال‌ها پیش از این، در مقاله‌ای با عنوان «جامعه‌ی ایران و امتناع گفت و گو»، در تبیین این مدعا کوشیده بودم که بسیاری از حامیان و منادیان «گفت و گو»، اصولاً و اساساً از مبادی و معانی و مبانی این مدعا، آگاهی ندارند. و فرجام محتوم این عدم آگاهی، همان است که در جلسه‌ی مذکور رقم خورد.

فوران و غلیان این ماجرا را در دوران ریاست‌جمهوری دکتر احمدی‌نژاد شاهد بودیم. آن‌جا و آن‌گاه که که حضرت‌اش خود را از پاشنه تا پیشانی حامی و منادی «گفت و گو» می‌نامید. اما مدعای احمدی‌نژاد، یک قید بنیادین داشت. این «قید» نیز از این قرار و بر این مدار بود که «گفت و گویی معتبر است که یک سوی آن من حضور داشته باشم.» با در نظر داشتن این «قید»، احمدی‌نژاد شیفته‌ی «گفت و گو» بود.

«گفت و گو» در مکتب احمدی‌نژاد، فقط و تنها فقط ابزاری با یک کارکرد بود، و آن هم چیزی نبود جز تمنای «دیده و شنیده شدن». به دیگر بیان، اگر در «گفت و گو» به معنای راستین، دیده و شنیده شدن یکی از نتایجِ احتمالی بود، در مشی احمدی نژاد، دیده و شنیده شدن، هدفِ اصلی و اساسیِ «گفت و گو» بود.

بر این اساس بود که احمدی‌نژاد، در صورِ مدعای «گفت و گو با مخالفان و منتقدان» می‌دمید، در حالی که عوام نمی‌دانستند که این مدعا، مطلقاً مبتنی بر موزاین و معاییر گفت و گو، و در راستای به رسمیت شناخت دیدگاه منقدان و مخالفان نیست، بلکه هدف، مواجهه با چهره‌های شناخته شده، در راستای کسب و حفظ و بسطِ شهرت بود.

مراد بسیاری از مسئولان حکومتی و مبارزان سیاسی، طی سالیان اخیر، از آن‌چه به عنوان ضرورت «گفت و گو» مطرح می‌کنند، چون نیک بنگری، چیزی جز توسل و تمسک به همان میراث منحوس احمدی‌نژاد نیست.

حضرات مولودِ مکتبِ محمود هستند. در صورِ ضرورت انجام «گفت و گو» می‌دمند اما بدون التزام به ابتدائیاتِ آن. بیرقِ «یستمعون القول فیتبعون احسنه» بر بامِ شهرت‌طلبی بر می‌افرازند، در حالی که از پاشنه تا پیشانی، آلوده به ایدئولوژیک‌اندیشی، دگماتیسم، دغا و دغل در استناد، و مغالطه در استدلال، هستند.

بنابراین، انسان اهل خبرت و عبرت، مدعای حضرات در راستای ضرورت «گفت و گو» را مطلقاً دارای اعتبار و در خور اعتنا نمی‌داند. چرا که، گفت و گو تحت هر شرایط با اهل ایدئولوژی ممتنع است. و فرجام محتوم در افتادن به دامِ «گفت و گو» با این شیّادان و طرّاران، چیزی نخواهد بود جز تجهیز و تکثیر و ترویجِ فریب و خشونت در جامعه.

با توجه به آن‌چه آمد، چندی پیش در کلاب‌هاوس، در جلسه‌ای در روم «تقریر»، عده ای به طرح این درخواست پرداختند که با مهدی خزعلی، که در آن جلسه حضور داشت، گفت و گو کنم. در آن‌جا، پس از تکرارِ دل آزارِ این درخواست‌ها، آشکارا اعلام کردم که با ایشان و امثال ایشان هرگز وارد گفت و گو نخواهم شد.

به این دلیل که کسانی چون مهدی خزعلی، از قبلیه‌ی شیّادان و طرّارانی هستند که به عنوان مولودِ مکتب محمود، با انبانی تهی از التزام به مبانی گفت و گو، تحت لوای مدعای ملوثِ التزام به «گفت گو»، هدفی ندارند جز کسب و حفظ و بسطِ شهرت. بر این اساس، کسانی چون او، به صد زبان از منظر تمنای توهین، در فریاداند که «لطفا تنورِ شهرت‌طلبیِ ما را با حمله و هجمه و فحاشی، روشن کرده و گرم نگه دارید.»

حرام است گسیلِ تنِ «گفت و گو» به بسترِ شهوتِ شهرتِ این افراد…

نی ما جوادپورمجموعه آثار

حقیقت افلاکی و واقعیت خاکی

در دفاع از ممانعت از ورود ایرانیان به کشورهای غربی

محکوم به مفهوم

مخلوقات اشرف

بازگشت به جدید

دو حکومت، دو بختیار، دو ترور

خریدِ حمید

تقلید تولید و تولید مقلد

ایران و کاتخونِ شیعه

پیکار با انکار ایران

بی‌شـرف

نی ما جوادپور مجموعه آثار