از انقلاب اسلامی تا انقلاب اسلاوی

ابراهیم گلستان در فیلم -و داستانِ- «اسرار گنج درّه‌ی جنی»، بر سبیل تمثیل، و با مدد از تخیلِ خلاقانه‌ی هنری خود، در دورانِ اقتدارِ حکومت پهلوی دوم، به ترسیم سیمایی از فرجام محتوم این حکومت پرداخت که در نوع و لونِ خود، یگانه است و هیچ کم ندارد. گلستان، نشان می‌دهد که آن نظام سیاسی، در کارِ ساختِ بنایی است که مبانیِ آن دچار انواع ناسازگاری‌هاست، و فرجام محتوم بنایی با این مبانی، چیزی نیست جز ویرانی.

اما آیا پس از نمایش ِ ملموس و مشهودِ آن ویرانی بر صحنه‌ی تاریخ، محمدرضا پهلوی و سایر متولیان امور در آن حکومت، و اخلاف پهلوی دوم، مسئولیتِ ویرانیِ تاریخی آن بنا را به علت وجود و وفورِ آن ناسازگاری‌ها در مبانی، پذیرفتند؟ هرگز! حضرات در راستای عدم پذیرش آن مسئولیت، در خلوت، دهان به لعن و نفرین «مردم» گشودند که فریفته‌ی آخوند و چریک شدند، و در جلوت نیز از «گوادلوپ» افسانه‌ها ساختند.

نظام جمهوری اسلامی نیز نخستین خشت‌های مبانی نظری و عملی در راستای ساخت بنایِ«حکومتی اسلام گرا» را کج نهاد و آغشته به انواع ناسازگاری. و در ادامه، هرجا و هرگاه که بنای خود را در آستانه‌ی ویرانی یافت، با سلبِ مسئولیتِ آشکار از خود، علت العلل آن ویرانی‌ها را «دشمن» دانست و بس.

بر این اساس، ما، حداقل در ۸۰ سال اخیر، با افراد و گروه‌هایی مواجه بودیم که ابتدا بر اساس مبانی نظری و ایدئولوژیکِ خاص خود، اقدام به تأسیس بنایی به مثابه حکومت می‌کنند، و در ادامه، آن‌جا و آن‌گاه که آن بنا بر اثرِ تزلزل در مبانی، به ویرانی می‌رسد، مسئولیت این ویرانی را بر عهده‌ی دیگری و دیگرانی می‌دانند که نمی‌خواستند ایران و ایرانیان، بهره‌مند از بنایِ حکومتی عاری از تزلزل و زوال باشند.

این آموزه‌ی ویرانگر را هم نظام سیاسی سابق و هم نظام سیاسی مستقر، از آموزگارانی در مکتبِ نکبت‌بارِ مارکسیسم آموختند و به کار بستند. رفقای آموزگار، از مکتبِ برادر بزرگ‌تر، این آموزه را برگرفته بودند که در عرصه‌ی سیاست، می‌توان و باید با توسل و تمسک به انواع تحریف و تخریب، به قدرت رسید، و پس از آن، مسئولیت هر نوع ویرانی که بر اساس ناسازگاری‌ها در مبانیِ بنایِ حکومت نمایان شد را بر دوش «دشمن» نهاد. بر این اساس، هر نظام سیاسی، تا آن‌جا و آن‌گاه که توان خلق و جعل چیزی به عنوان «دشمن» داشته باشد، از پذیرش مسئولیت هر نوع ویرانیِ گزاف، معاف خواهد بود.

اما از میانه‌ی سده‌ی بیستم در غرب، با آشکار شدنِ انبانِ آفت‌بار و آغشته به خطا و خرافه و جهل و توهمِ نظام نظری مارکس، و با رونمایی از میراث منحوس بلشویسم برای بشر، رفقای رخ در انواع نقاب پوشانده، کوشیدند تا در نقاط مختلف جهان، کمرِ همّت در به قدرت رسیدن نظاماتی سیاسی ببندند که اگرچه در ظاهر و به نام «مارکسیستی» نباشند، اما از منظر مبانیِ نظری و مشیِ عملی، از پاشنه تا پیشانی، آلوده به میراث منحوس «مارکسیسم» باشند.

یکی از اهداف رفقا در این راستا، از این قرار و بر این مدار بود که با تعدد و تکثر این نوع نظامات سیاسی به مثابه «روستا»، خود را در نهایت دارای این قابلیت بدانند که به محاصره‌ی نظام سرمایه‌داری به مثابه «شهر» بپردازند. اما طرفه آن‌که، همین نظامات سیاسی، هرجا و هرگاه که بر اساس همان ناسازگاری‌ها در مبانی، به مرز ویرانی می‌رسیدند، همان «رفقای بنیانگذار»، نخستین کسانی بودند که به جای پذیرش مسئولیت این ویرانی‌ها، به طرح این مدعا می‌پرداختند که «علت العلل این ویرانی، وابستگی این حکومت به نظام سرمایه داری بوده و بس».

اینک، و بر این اساس، بنگرید به پیامِ رفیق اسلاوی ژیژک خطاب به معترضان انقلابیِ این دورانِ ایران. حضرت‌اش، در کمال دنائت و وقاحت، به جای آن‌که از ایران و ایرانیان، دهان به عذرخواهی گشاید به این علت که لب لباب نظام نظری او و سایر رفقا، بدل به مبانیِ بنایِ نظام سیاسی مستقر در ایران شده، با عطف‌عنانی آلوده به انواع دغا و دغل، از مبارزه‌ی انقلابیون ایرانی در برابر «حکومتِ دست نشانده‌ی نظام سرمایه داری»، اعلام حمایت می‌کند!

و این است یگانه رمز سخت‌جانیِ مارکسیسم در عالم؛ که به طرفه‌العینی، ظالم را بدل به مظلوم، خائن را بدل به خادم، و ضارب را بدل به مضروب می‌کند.

انقلاب ۵۷ در ایران، همان غایت مطلوبِ رفقایی چون میشل فوکو بود که به گواه مستندات تاریخی، آن‌گونه در استقبال از آن، در مقام فلسفه‌ی سیاست، تغزلاتِ پست مدرنیستی سرود. و امروز در غیاب او، این رفیق ژیژک است که در مقام فلسفه‌ی سیاست، قصیده‌ای مارکسیستی در مدح انقلابیونی می‌سراید که بر علیه نظامی سیاسی به میدان آمده‌اند که طی ۴ دهه، تا بُن دندان و مغز استخوان، ممدوح و مطلوب و مولودِ ژیژک و سایر رفقا بوده است.

به پیام اخیر اسلاوی ژیژیک خطاب به انقلابیون این دورانِ ایران با دیده‌ی خبرت و دقت، بنگرید؛ هیچ چیز در این پیام، درباره ایران و ایرانیان نیست، که کاملاً و مطلقاً بی‌ارتباط با ایران و ایرانیان نباشد، بر همان نهج که حضرت‌اش پیش از این نیز، هیچ چیز درباره جهان و جهانیان نگفته که کاملاً و مطلقاً بی‌ارتباط با جهان و جهانیان نباشد.

نی ما جوادپورمجموعه آثار

میراثِ منحوسِ مصدق

در آفاتِ مردم

چرا این خرگوش در کلاه نمی ماند؟

مخلوقات اشرف

بازگشت به جدید

دو حکومت، دو بختیار، دو ترور

خریدِ حمید

تقلید تولید و تولید مقلد

ایران و کاتخونِ شیعه

پیکار با انکار ایران

بی‌شـرف

نی ما جوادپور مجموعه آثار